راحــــــت بخــــــــواب!

ریشه پابرجای اندیشه ها...

ریشه پابرجای اندیشه ها

 

از سال های اول دبستان یا حتی شاید از آن هم زودتر، به ما آموخته اند که جهان

منظم، خالقی و ناظمی می خواهد و این خالق توانا یکی است و قادر است و حکیم

است و دانا، و این باور بزرگ همیشه تکیه گاهی محکم و پشتیبانی سترگ برای ما بوده و هست.

 

اما این باور در درون ما تا چه حد ریشه کرده و تا چه اندازه محکم و پابرجا و ثابت است؟

 

راستی اگر روزی همه آدم ها خلاف باور ما را فریاد کنند، اگر تیرهای شک

و تردید به سوی باورهای همه نشانه رود، اگر به هزار برهان فریبنده باورمان

را به مسلخ انکار بکشانند و اگر بر این باور به پرتگاه تهدیدمان بکشانند،

باز هم بر باور خودمان ثابت و پا برجا خواهیم بود؟

 

آیا آن قدر به آن اندیشیده ایم و در آن به یقین استوار رسیده ایم

که بتوانیم همه پهنه های شک و تردید و انکار و تهدید را به سلامت بگذرانیم؟

ای کاش...

عادت به شایدها؛ سد راه معرفت

عادت به شایدها؛ سد راه معرفت

بارها از خودم پرسیده ام که چقدر و به چه چیزهایی به «یقین» اعتقاد دارم؟

اعتقادی که هیچ کس، هیچ گاه و در هیچ صورتی نتواند آن را از من بگیرد.

بارها از خودم پرسیده ام کدام اعتقاد، باور یا عقیده است که در ذره ذره ذهنم

راه یافته و لکه ای از شک و شبهه بر خود نداشته باشد؟

واقعیت آن است که به گمان ها و تردیدها خو کرده ایم.

عادت کرده ایم که به گمان اعتماد کنیم.

کدام قضیه تجربی است که یقینی باشد؟ 

ما در زندگی مادی مان، چاره ای جز اعتماد به گمان نداریم.

اما این حس اعتماد به شایدها، نباید به دایره زندگی روحانی مان

قدم بگذاردو به اعتقاداتمان راه بیابد.

در سفر کردن، به هواپیمایی که گمان داریم به مقصد می رساندمان اعتماد

می کنیم و ناچاریم به آن اعتماد کنیم؛ 

ولی در ایمان و عقیده، اعتماد کردن به گمان و ظن و شاید، نه تنها آخرین

چاره نیست، بلکه اصلاً سودی نمی بخشد.

اگر من و تو در معرفت، در عقیده و در ایمان به گمان اعتماد کنیم،

راه را بر اندیشه و تفکرمان بسته ایم و این یعنی ماندن و فرو ماندن.

ای فرزند آدم!

ای فرزند آدم!

"ایمان" و "معرفت" را بدون درخواست و التماست، عطایت کردم: چگونه ممکن است "بهشت" و "بخشایش مغفرت" را با وجود التماست از تو دریغ دارم؟!

قدمی فراتر از حس

قدمی فراتر از حس

عادت کرده ایم که همه چیز را حس کنیم و با حس بشناسیم.
تقریبا همه آنچه در ذهن ماست، درکی است از آنچه حس کرده ایم.

اطرافمان را حس می کنیم، در ذهنمان درکی از آنها پدید می آید، آنها را
می شناسیم و باور می کنیم. به درک حسی خو کرده ایم؛

ولی ما از محسوسات فراتریم و باید چیزهایی را بشناسیم و باور کنیم که به حس نمی آید.
ما می توانیم با چشم عقل ببینیم، با اندیشه مان درک کنیم و با تفکرمان دریابیم.

غرق شدن در حس و عادت کردن به آن، راه را بر اندیشه مان می بندد.
اکتفا به درک حسی، از رسیدن به معرفتی که رمز برتری ماست، بازمان می دارد.

باید قدمی از حس فراتر گذاشت.
باید با پای اندیشه گام برداشت.

تفکر درباره آنچه به حس در نمی آید، اما وجود دارد و در اندیشه ما قابل
درک است،راهِ رسیدنِ ما به معرفت است؛

معرفتی که ما را به کمال مطلوب می رساند.

ایمان...

ایمان...

امام صادق (ع): ایمان، سراسر عمل است و گفتار برخی از آن عمل.

کافی ج 2 ص33

رسول الله (ص): برترین ایمان آن است که بدانی خداوند هر کجا باشی با توست.

کنز العمال ح66

  

امام علی (ع): ایمان هیچ بنده ای راستین نمی­شود مگر زمانیکه اعتمادش به آنچه نزد خداست از اعتمادش به آنچه در دست خود دارد بیشتر باشد.

شرح نهج البلاغه ج19 ص216

رسول الله (ص): هیچکس حقیقت ایمان را کامل نمی­کند مگر آینکه جدال لفظی را رها کند، هر چند حق با او باشد.

بحارالانور ج 2 ص 138

         

امام علی (ع): ایمان هیچکس کامل نمی­شود مگر هر که را خدا دوست دارد دوست داشته باشد و آن که را خدا دشمن دارد شمن داشته باشد.

شرح نهج البلاغه ج18ص51

 

از امام صادق(ع) درباره آنچه ایمان را در بنده استوار می­کند سؤال شد، حضرت فرمود: آنچه استوارش می­کند تقوا و پارسایی است و آنچه بیرونش می­برد طمع و آزمندی است.

وسائل الشیعه ج20 ص358