چشمه ای از زندگی

چشمه ای از زندگی

در گوشه ای از وجود من، در اعماق درونم چشمه ای می جوشد؛ 
چشمه ای که در همه جایِ من جاری و ساری است و در ذره ذره 
وجودم موجی آرام، لطیف و روح بخش می افکند.

در درون من همراه با حس گرسنگی، تشنگی، عشق، عاطفه و مجموعه ای از 
احساسات مختلف، حسی می جوشد که مرا نه به سوی عالم خاک، که به بالا می کشاند.

حسی که مرا به فروتنی و خاکساری در برابر وجودی برتر و فراتر وامی دارد.
خردی مرا، کوچکی ام را و ناتوانی ام را به من می نمایاند و مرا به پرستش وجودی 
غنی، سرشار و بزرگ فرا می خواند.

حس پرستش، چشمه ای زلال است با موج هایی به غایت نرم و لطیف، ولی 
روح بخش و جان افزا که همه وجود مرا در بر می گیرد
و آرام آرام رو به بالا می کشاند.

چشمه ای پاک و زندگی آفرین که در میان همه مخلوقات هستی، تنها
به من، یعنی به انسان عطا شده و در من حیاتی فراتر 
از حیات همه مخلوقات جاری می کند.

الهی و ربی من لی غیرِک...

عالم محضر خداست...

منبع: نقاش فقیر

ای فرزند آدم!

ای فرزند آدم!

"ایمان" و "معرفت" را بدون درخواست و التماست، عطایت کردم: چگونه ممکن است "بهشت" و "بخشایش مغفرت" را با وجود التماست از تو دریغ دارم؟!

خدا، انسان، عشق...

خدا، انسان، عشق این است "امانتی " که بر دوش آدم سنگینی می­کند و این است آن "پیمانی" که در نخستین بامداد خلقت با خدا بستیم، و "خلافت" او را در کویر زمین تعهد کردیم. ما برای همین "هبوط" کردیم، و این چنین است که بسوی او باز می­گردیم.

دکتر شریعتی

امید...

 

 روزگارا:

  تو اگر سخت به من میگیری،

  با خبر باش که پژمردن من آسان نیست،

  گرچه دلگیرتر از دیروزم،

  گر چه فردای غم انگیز مرا میخواند،

  لیک باور دارم دلخوشیها کم نیست

  زندگی باید کرد...!

کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ...

اگــــــــــــر آدمهـــــــــــــــا می دانستـــــــــند

داخل " قبـــــــــــــــر ها " چه خبــــــــر اســــــت...

هیچـــــــــگاه گنـــــــــــــاه نمی کردنـــــــــــد... 

 

 

 

«کل نفس ذائقه الموت ثم الینا ترجعون» ملک الموت در همین نزدیکی هاست؛ به حسابمان برسیم پیش از آنکه به حسابمان برسند ...

تنهایی...تو...خدا

پرواز را بخاطر بسپار ؛ پرنده رفتنی ست...

پرواز را بخاطر بسپار ؛ پرنده رفتنی ست

وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز؛ و دویدن که آموختی، پرواز را.

راه رفتن بیاموز، زیرا راه‌هایی که می‌روی، جزئی از تو می‌شود و

سرزمین‌هایی که می‌پیمایی، بر مساحت تو اضافه می‌کند.

دویدن بیاموز، چون هر چیز را که بخواهی، دور

است و هر قدر که زود باشی، دیر.

و پرواز را یاد بگیر، نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای

آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی.

من راه رفتن را از یک سنگ آموختم، دویدن

را از یک کرم خاکی و پرواز را ازیک درخت.

بادها از رفتن به من چیزی نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که

رفتن را نمی‌شناختند! پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده

بودند که دویدن را از یاد برده بودند.

پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود

غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند!

اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می‌شناخت و

کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می‌فهمید و

درختی که پاهایش در گل بود، از پروازبسیار می‌دانست!

آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت.

وقتی رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی، پرواز را. راه رفتن بیاموز

زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری.

دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی؛ و پرواز را یاد بگیر

زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی.

پرواز تا خدا

جاذبه سیب آدم را به زمین زد و جاذبه زمین، سیب را.

فرقی نمی کند؛

سقوط، سرنوشت دل دادن به هر جاذبه ای غیر خداست.

به جاذبه ای بیاندیشیم که پروازمان دهد تا خدا!