من،تـــــــــو و تنــــــــــهایی!

من،تو وتنــــــــــهایی

من "گم‌راه‌"ترین جاده‌ی این شهرم

نه اهل بارانم نه اهل آسمان

نه قصه‌ی پرواز شاپرک‌ها را از بَرم نه سند عطِر گلاب‌ها را دیده‌ام

نه می‌دانم درخت انار حیاطمان چند بار تا بحال شکوفه کرده

نه می‌دانم که چطور صدای ترانه‌ی باران و لالایی‌های تو اینقدر شبیه به همند؟!

نمی‌فهمم که چرا باید کوچه‌ی ما خم شده باشد به پای نام شهیدش، که تو همیشه در خم آن گم شوی؟

اصلا چرا نمی‌فهمم که مردم عادی نگاهشان به من مثل نگاه به دیوانه‌ایست که در شهربزرگ و دودی دنبال قصه‌ی پرواز شاپرک‌هاست؟

و اصلا تا حالا درک نکرده‌ام که با اینکه این همه دنیا کوچک است، باز تو چرا اینقدر از من دوری؟!

نمی‌دانم به افق کدام دعا اینجای دنیاام

فقط می‌دانم که چیزهایی را قرض کرده‌ام

   کمی زنده‌گی قرض کرده‌ام برای مردن

   و کمی لبخند قرض کرده‌ام جای تمام اخم‌هایم

   استقامت قرض کرده‌ام برای ایستادن

   و تو را قرض کرده‌ام برای "راه"شدن

                          همین.

{یاس حسینیه}

 

سکوت کن و سخن خداوند را پذیرا باش...

باید گاهی سکوت کنیم، شاید خدا هم حرفی برای گفتن داشته باشد!

سکوت کن و سخن خداوند را پذیرا باش

 * ما واقعاً اینگونه ایم که هیچ گاه امان نمی دهیم که صدای خدا به گوش ما برسد. صدای خدا را فقط در سکوت می توان شنید و نه در سخن گفتن که مرسوم شده است.

 

* علاوه بر اینکه ما به تنهایی احتیاج داریم، به سکوت هم احتیاج داریم و مراد از سکوت در اینجا سکوت صوتی تنها نیست، بلکه هر گونه سکوتی مراد است.

 

* احساس تنهایی را فراموش نکردن این سود را دارد که همیشه به چگونه زیستن ما کمک می کند و می گوید به گونه ای زندگی کن و به گونه ای عمل کن که بتوانی مسؤولیت تک تک اعمالت را خودت بر دوش بکشی.

 

* ما در واقع برای شنیدن صدای خدا به سکوت احتیاج داریم ولی خدا برای شنیدن سخن ما به فریاد احتیاج ندارد و بالمآل هیچ نیازی به جزع و فزع نداریم.

شما را به مطالعه ادامه مطلب دعوت می نمایم...

تنهایی...تو...خدا