عادت به شایدها؛ سد راه معرفت
بارها از خودم پرسیده ام که چقدر و به چه چیزهایی به «یقین» اعتقاد دارم؟
اعتقادی
که هیچ کس، هیچ گاه و در هیچ صورتی نتواند آن را از من بگیرد.
بارها
از خودم پرسیده ام کدام اعتقاد، باور یا عقیده است که در ذره ذره ذهنم
راه
یافته و لکه ای از شک و شبهه بر خود نداشته باشد؟
واقعیت
آن است که به گمان ها و تردیدها خو کرده ایم.
عادت
کرده ایم که به گمان اعتماد کنیم.
کدام
قضیه تجربی است که یقینی باشد؟
ما
در زندگی مادی مان، چاره ای جز اعتماد به گمان نداریم.
اما
این حس اعتماد به شایدها، نباید به دایره زندگی روحانی مان
قدم
بگذاردو به اعتقاداتمان راه بیابد.
در سفر کردن، به هواپیمایی که گمان داریم به مقصد می رساندمان اعتماد
می
کنیم و ناچاریم به آن اعتماد کنیم؛
ولی
در ایمان و عقیده، اعتماد کردن به گمان و ظن و شاید، نه تنها آخرین
چاره
نیست، بلکه اصلاً سودی نمی بخشد.
اگر
من و تو در معرفت، در عقیده و در ایمان به گمان اعتماد کنیم،
راه
را بر اندیشه و تفکرمان بسته ایم و این یعنی ماندن و فرو ماندن.
