فردای پرحسرت
دوشنبه, ۱۱ فروردين ۱۳۹۳، ۰۷:۳۰ ب.ظ
فردای پرحسرت
لحظه ها آن قدر تند می گذرند که حسشان نمی
کنیم. همه چیز آن قدر یک نواخت،
روزمره و گاه کسل کننده است که یادمان می رود کجاییم و چه می کنیم.
خوابمان می گیرد، از یاد می بریم.
آن وقت حساب لحظه ها، کارها، اندیشه ها و همه چیز از دستمان می رود.
یادمان می رود که آمده ایم تا برویم.
یادمان می رود که فردایی هست که باید در آن، حساب تک تک این لحظه ها
را و این داشته های امروزمان را برسند و ما پاسخ بگوییم.
چرا آن لحظه ها را هدر دادی؟ با آنچه به تو دادیم چه کردی؟
و آن روز، روز حسرت است.
وقتی پاداش لحظه های خوبی را که به عملی نیک یا به ذکری
گذرانده ای، ببینی، آه می کشی که چه اندک لحظه هایی را چنین گذرانده ای
و چه بسیار را هدر داده ای.
کاش یک لحظه دیگر، کاش یک کار نیک دیگر، یک ذکر دیگر، کاش...!
بیا راهی پیدا کنیم که فردا کمتر حسرت بخوریم.
سلام! ضامن آهو، دل شکسته ی من -
به پای بوس نگاهت، غریب می آید
نگاه زخمیِ تو تا بقیع بارانی ست
مگر ز سمت مدینه، طبیب می آید؟!
به پای در دلتان ای غریبه ی تنها
علی ز سمت نجف عنقریب می آید
طلای گنبد تو وعده گاه کفترهاست
کبوتر دل من، بی شکیب می آید
برات گشته به قلبم مُراد خواهی داد
چرا که ناله ی «امّن یُجیب» می آید