باران من

باران من

کدام دست نوازشگر مثل دستهای تو گرد و غبارغم و غصه از این دل گرفته می زداید ؟

کدام صمیمی مهربان مثل تو می تواند با لبخند خویش دلها را به امید پیوند بزند ؟

کدام ابر سخاوتمند مثل تو سرسبزی و نشاط را به خاک تشنه ، ارزانی می کند ؟

یک نگا ه تو کافی است تا کویر به سرسبزی بنشیند و غنچه ها بخندند.

با یک اشاره ی تو درخت سیب ، به بار می نشیند و انارها ترک بر می دارند.

در زیر سایبان چشمان توست که ستاره ها چشمک می زنند و رودها به خروش می آیند.

هستی برای تو تعظیم می کند و آدمی ، مضطر و مضطرب
چشم انتظار صبحی است که شب ندارد.

ای همواره آرامش با تو!
این دلهای پر از اضطراب و اضطرار را به آرامش پیوند بزن.

دیگر چه بگویم ؟ وقتی همه ی حرفهایم را می دانی.

دیگر نجوا برای چه ؟ که واژه واژه هایم را می شناسی ؟

دیگر چه اصراری ؟ وقتی قلبم را تصرف کرده ای.

این کلمات سیاه ، ترجمان رازهایی است که با تو می گویم.

این جملات مبهم ، شعله های آتش این درون سوخته است

و گرنه تو که به من از من آشناتری.

اگر با این حروف مقطع و این واژه های لال ، با تو به زمزمه می نشینم برای

آن است که می دانم صدایم را می شناسی و می دانی پشت این پژواک لرزان

درونم یک جهان امیدواری ، پنهان شده است.

به راستی کدام زمزمه ، بی تو به ثمر می نشیند و کدام امن یجیب

بی آمین تو مستجاب می شود ؟

تو راز نورانی اینهمه آرزویی و گرنه من کجا و اینهمه امید کجا ؟

تو سر چشمه ی بیکرانه ترین اقیانوس محبتی و گرنه من کجا و اینهمه طلب کجا ؟

تشنه ام

مثل خاک ، باران را

تشنه ام

مثل کودکی ، مهر مادر را.

تشنه ام

مثل غنچه ای ، نور آفتاب را.

پس

باران من!

ببار

آفتاب من!

بتاب

مهربان من!

به نوازشی

مرا رو به راه کن.